allah'i asagilamak tanim geregi mumkun olmayacagindan hukmen dusmus davranis bicimi. Temel sorun bu aslinda; allah'i asagilanabilir bir varlik olarak algilamak, kendi inanci hakkinda ya da kendi dogrulari hakkinda fikir beyan eden insanlari allah'i ve dolayli yoldan ona inanani asagiliyor sanmak. Allah inanan icin de inanmayan icin de asagilanabilir bir varlik degildir. Inanan zaten asagilamaz, inanmayan da olmadigini dusundugu seyi nasil asagilayabilir ki? Hadi diyelim ki kafasi karisik bir zat cikti ve herhangi bir beyanla allah'i asagiladi -cidden merak ediyorum nasil olur o is- allah'a inanana ne? Tanri asagilamaktan gocunacak bir varlik midir, allah'i savunmak inanana mi duser, inanci gucluyse allah'i asagilayanin kime ne zarari olur? Inanan icin adam cehennemlik olmus zaten, sana mi dustu allah'in temel haklarini -bu da ne demekse- savunmak? Inanc bu kadar kirilgan olmamali; bu kadar kirilgan olan inanc olsa olsa kimlik cabasinin bir sonucu olabilir, zaten gercekten inanmaya ihtiyac duydugu icin inanmayip da bir kimligi ve aidiyeti olsun diye inanmis kisilerin birilerinin ayni seye inanmadigini gormekle kendilerini asagilanmis hissetme nedenleri de budur.
kimsenin umrunda olmaması gereken durumdur.
verilecek cevabın, söyleyecek birkaç kelimen varsa konuşursun, yoksa da
(bkz: herkesin kendi düşüncesi) (bkz: bana ne)
fikrinin, zikrinin kendinde kalmasına istemeyen,gereksiz hırsa kapılıp,tam olarak neyi savunup, neye inandığı anlaşılamayan, ateist olmaktan bile uzak olan, kişinin gösterdiği davranış biçimi olsa gerektir.
şerefsizce bir eylemdir. zira ateizm dinlere saygısızlığı gerektirmez. sen inanmıyor olabilirsin. sen önce inananlara saygı duy ki, inananlar da sana saygı duysun. işte sen böyle yatığın için, ateistlere ahlaksız damgası vuruluyor.
