yıl 2004.
konyadayız.
sağı-solu bir garip hallerde...
üniversiteli olmak ürkünçlü bir şey,
altına sıçarsın o derece...
farklılıklara tahammül edilemediği gibi,
farklı olmayan ancak hemfikir olmayanlara da saygı duyulmadığı bir zaman.
küpemiz vardı,
dayak yedik.
sonra saçlarımız uzundu,
dayak yedik.
ramazanda oruç tutmuyoruz diye, dayak yedik.
dövmemiz var diye dayak yedik...
şimdi ne kaybettin dersen,
hiç.
o ne kazandı dersen,
hiç.
neden birbirimize düşürüldük dersen,
bunu şimdilerde, ''başörtülü bu kampüse girmesin yhaa!!!'' diyen benim bedenim benim kararımcı kızkardeşlerime,
''kefenimizle geldik, elimizde sopalar!!!'' diyen imam biladerlere,
''hak hak hak hak!!!'' deyip kurşun sıkan dağa çıkan tilki'ye,
ve ''vur de vururuz, öl de ölürüz!!!''sloganı atan kurtlara sormak gerekir.
benim dişim kırılır,
senin insanlığın.
bu böyle...
yalnız olan ülkücünün hayatında hiç yapamadığı şeydir.
onlar yalnız iken içlerinde kedi gibi biri, sürü olduklarında birer kaplandırlar. o yüzden yalnız olan bir ülkücüden kimseye zarar gel(e)mez. **
oysa diğerleri öyle mi?
--spoiler--
ne bir adresleri vardır onların, ne de aşktan başka bir sığınakları. ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında, ölümle alay ederler sanki.
--spoiler--
atılanı adam eder. bir adama 10 kişi giriyor ne gibi klişeleri bırakın artık ve bu haklı bir şeydir bir yerde. bir adam hata yapar onu bir kişi ne kadar dövebilir ki en fazla yani o adam o hatayı yine yapar o bir kişinin attığı dayak adam etmez onu. ama 10 kişi bir döverse dayak kendisinde etkileyici bir tesir bırakır ve bir daha yapmaya kolay kolay götü yemez sebebi budur bunun. bizim dayağımızda bile bir felsefe var lan.
birçok kişinin eli değdiği için kişiyi kan revan içinde bırakacak, hastanelik edecek dayaktır. silahlı göz korkutmanın da bir önceki safhasıdır ayrıca. *
