3 senedir derdini, düşüncesini, afedersiniz sıçtığı boku anlatan birisi vardı hayatımda. duygularında en ufak bir değişim olsa soluğu benim yanımda alırdı. ikinci hazırlık sınıfımda tanıştım kendisiyle. hiçbir şeyden haberi olmayan ama mahalle karısı gibi car car konuşan bir ekmeğe benziyordu çocuk. arkadaşlarıyla arası bozuldu bir süre sonra. yalnız kaldı. aynı sıkıntıları ben de yaşamıştım o yüzden kanadımın altına aldım oğlanı. bana neyse?
anlatmaya başladı ve durmadı. ailesi, para sorunları, çalıştığı yer, sınıf, dedikodu, sıkıntı, dert! aylarca dinledim, yol gösterdim. yanında olduğum için şükrederdi. bir süre sonra arkadaşlıktan öte bir şeyler kurdu aklında ikimiz için. "olurun yok" mesajını çatır çatır yüzüne vurdum, sustu.
sonra benim dengem şaştı. sıkıntılarımda yanımda olamadı. bahane üretti; ben senin kadar akıl veremiyorum insanlara diye. dinlese yeterdi aslında. dinlemedi, hatta bir keresinde anlatmaya çalışırken "ne yapayım lavandula?" dedi öfleyerek. sineye çektim.
salaklığı yüzünden pek çok olay yaşadık. defalarca küstük 'bu sefer affetmeyeceğim' dedim ama kocaman bir anne yüreği var ya ben de; affettim hep. çok hasar alsam da affettim.
dayanamadım sonraları. eline koluna yüzüne tiksinerek bakmaya, tahammül edememeye başladım. fark ettirdim bunu kendisine.
sonra bir gün, en son kopuşumuzu yaşadık. beni sevmediğini söyledi. olabilir sevilecek çok özelliğim yok biliyorum
ama annelik yaptım ben ulan... omzumda ağlattım; ayağa kaldırdım kaç kez, kaç şekilde destek oldum, yedirdim, içirdim. esirgemedim hiçbir şeyi. son konuşmamızda bile ona zarar verecek şeyleri yapmamasını söyledim defalarca.
cevabı?
"yapmasaydın lavandula" oldu.
o kadar ağrıma gitti ki... hayırsız bir evlatmış dedim ama yutkunamadım, sindiremedim o cevabı. insanda azıcık minnet olur yavşak diye diye soğuttum içimi.
şimdi yüzüme bakamıyor. keşke en başta ben yüzüne bakmasaydım.
hayatımdaki en büyük yanlışımdır o kişi.
umarım asla benden yardım isteyecek hâle gelmez.
çünkü o zaman, bir de ben vururum diye çok korkuyorum.
