Mevsim sonbahar, ayrılık kokuyor, acı biraz da.
Sonbahardan dolayı çöken hüzün var sokaklarda,
Sonbahardan dolayı dökülen sararmış can parçaları.
Uzun bir sokak görüyorum, yürümeye başlamalı.
Sen geliyorsun aklıma, ben seni özlüyor, üşüyorum.
Hava esiyor, soğuk iliklerimi sızlatıyor.
Umursamıyorum, tutturmuş yolumda devam ediyorum.
Sararmış yaprakların sesi, o bile seni hatırlatıyor.
Delirdiğimi düşünüyor, sonra kendimi 'geçer' diye avutuyorum.
Sen geliyorsun aklıma ben seni özlüyor, üşüyorum.
Duruyorum bir süre, seni düşünüyorum, seni düşlüyorum.
Uzaklara dalıyor, yapraklarla kaplanmış sarı bir sokağı izliyorum.
Ey sevgili! Açtığın yaralar kapanmıyor, çizdiğin harfler silinmiyor.
Kokuna başka bir koku üstün gelemiyor.
Sen geliyorsun aklıma ben seni özlüyor, üşüyorum.
Dön, ey sevgili! Kapıyı sen aç, ısıt beni, içimi.
Kandırma kendini, biliyorum seviyorsun sende benim gibi.
Gururdan vazgeç, aşk buna değer, sanki ölümsüzlük gibi.
Tüm olanları unuttur bir çift kelimeyle,
Söyle sevdiğini, ısıt içimi, sarıl, öp beni.
Çünkü bazen sen geliyorsun aklıma, ben seni özlüyor, üşüyorum.
___ özlüyorum ben seni uçnoktam
