öyle aşıksındır ki delirdiğini sanarsın, oturur ağlarsın onun için, yazamayacağın şeyleri yazar, gerçek olamayacağını bildiğin şeylerin hayalini kurarsın. aşk ya işte illa olmayacak duaya amin diyeceksin. çünkü aşıksın, kaybetmekten korkuyorsun, özlüyorsun, yanında olmak istiyorsun, canı yansın istemiyorsun, canını yakacak birini gözünü kırpmadan parçalara bile ayırabilirsin. aşıksın ya yanına gittiğinde saçmalayacaksın, çocukça hareketlerde bulunacaksın, kapısında saatlerce bekleyeceksin affetsin diye..
cuma namazının farzında bile düşündüğün sevgilin be abi. allah affetsin ama 'hadi be imam, oku o'nun adının geçtiği sureyi' diye istek surede bulunuyorsun. imam okuduğunda ise seviniyorsun çocuk gibi.
baban seni bankaya yolluyor kredi kartının borcunu ödemek için. 3-5 kişilik sıra yüzünden yatırmıyorsun. üstüne baban ağzına sıçıyor. ama o seni affetsin diye kapısında 6 saat bekliyorsun.
sonra mı?
sürekli birilerinin hatalarını görmezden gelip de, en sevdiğin varlığın en küçük kusuru nasıl bu kadar insanın gözüne batar? neden o'nu basit birkaç sebepten ötürü kırarsın? hem de defalarca bir daha üzmeyeceğinin sözünü verip. neden amına koyim, neden?
ortalama yirmi beş senede bir aşık olmanın tecrübesizliği midir nedir bilmiyorum. belki ilk kez birini kaybetmekten korkmanın sonucudur. belki de tamamen mal olmakla alakalıdır. her neyse artık.
