Unutulabileceğimi sanmıyorum. Ne annem unutabilir ne oğlum ne ablam ne de eşim. inşallah alışabilirler öyle bir şey olursa. Tek korkum oğlumun annesiz kalması.
Bu başlık boğazımda düğüm düğüm oldu. Sanırım hayattaki en belirsiz şey. Hayat boyunca bissuru kişinin hayatına dokunmuş oluyoruz. Rabbim hayır kapısı açık olanlardan eylesin bizi.
Bazıları için birkaç saniyeliğine durup “Allah rahmet eylesin” sözünü söyleyene kadar kısa bir sürede unutuluruz, bazıları içinse içeride bir sızı olarak ömür boyu kalırız, unutulmayız. iz bırakmak lazım velhasıl; gerek sözlerle, gerek vefayla, gerek fedakarlıklarla, gerekse de cefayla... Aksi hali birkaç saniyedir, gün bile değil.
10 sene önce yakın bir arkadaşımı kaybetmiştim trafik kazasında. ilk 1 sene hiç aklımdan çıkmamıştı, eksikliğini çok hissetmiştim. Şimdilerde de ara-sıra aklıma gelir, rüyama da girer... Yani sevdikleriniz öldüğünde sanırım hiç unutulmuyorlar. Aynısı benim için de geçerli. Yakınlarım unutmazlar diye düşünüyorum.
tabi ki ara sıra hepsi hatırlayacaktır ama tahminimce beni tanıyanlar tarafından 2 gün, arkadaşlarım tarafından 4 gün, yakın arkadaşlarım tarafından 10 gün, ailem ve akrabalarım tarafından 1 ay. debelendiğimiz hayat aslında bu kadar boş...
