hegel'in felsefesinde yer tutan ama kendisinden önce de kullanılan bir özdeyiştir. buradaki ölmek ve olmak halleri mevcut kullanımlarından çok farklıdır.genel anlamda - bir klişe olarak belki- kullanılan ne isen o ol tanımı hegel'in bu özdeyişi benimsemesiyle biçim değiştirip daha olmadığın ol suretine bürünür.
öl ve ol özdeyişinin ilk eylemi olan "ölmek" hali bir nevi dönüşüm var etmek için kullanılır. buradaki ölüm gerçek anlamda bir önümden ziyade kendini, kendi küllerinden var etme durumudur. "olmak" eylemiyse ölümün ardından gelen eylemdir. dikkat edilirse oluş yani varoluş ikinci basamakta karşımıza çıkar. bu var olmaya dair bir eleştiri değildir. halihazırda "ölmek" eylemiyle bir oluşun içine sokmuş olduk zaten kendimizi. "olmak" ile de bu eylemi yani ölümü değil ölümün ardından doğan eylemi var ederiz.
