ölünce kemiklerinden etine kanina kadar malzemen dönüsecek iste. gerisi yok.
burada asil soru ben neyim, benim bilincim nedir, benim düsüncelerim ne olacak ...
eger birazcik kafan calisiyorsa yavrum, kari milletinden uzak dur, cünkü hayat kisa, kari dirdirina harcama... otur kahveni ic iste, siktir et kari milletini... senin bilincin karilarin manyak hormonel dengesizligini düsünecegine Einstein in izafiyet hk. daki düsüncelere nasil vardigini düsünsün.
ölünce programin bitecek iste. olay gaye aramak degil, olay sonucu anlamak...bu arada sonuc 2100 yilinda insanlik acisindan boka saracak, demis olayim.
ismi ustunde olmus olacaksin. Seni olusturan hucreler yok olacak, bilincinin tutuldugu yer olan beyindeki sinyaller yok olacak ve sonuza dek yok olacaksin. Her sey senin icin bitecek... Perdeler kapanacak ve sonun gelecek...
Her ne kadar rahatsiz edici bir dusunce olsa da son budur... Kabullenmek gerekir.
ölümden sonra bir yaşamın olduğuna inanmak bazen çok saçma geliyor, bazende çok mantıklı geliyor. Madem öldükten sonra bolluk içerisinde bir yaşam sürdürücez ve hep ödüllendirilicez. Peki neden burda sürekli acı ve üzüntü yaşıyoruz. Hadi diyorum bazı şeyleri haketmek için önce belirli sınavlardan geçmek lazım di mi? peki neden bu sınavlar bizim önümüze hayat olarak konuldu? niye 60-70 yıl yaşıyoruz? Ayrıca bir daha gelmiceksek bu dünyaya öbür tarafta gerçekten ruhların müthiş bir şekilde ödüllendirilmesi lazım ki insanlar burayı aramasın. Peki bu ödül ne?
O kadar çok "ne" var ki öbür yaşamla ilgili. Bir tek ölünce öğrenebilicez.
