felaketler.
başa gelen olaylar sürükler insanı ölüme. ve ancak kendi ölümü kendi elinden olan insan görebilir bu yolu. gittikçe yolun sonuna yaklaştığını hisseder. renkler bulanıklaşır, sesler birer uğultuya dönüşür. sadece yaşanan olaylar vardır akılda. görülen, hissedilen tek şey acılardır. umuda yolculuktur aslında bu ölüme giden yol. o an için öyle düşünür insan. ve o yolda gördüklerinden bir an önce kurtulmak için kendi pimini kendi çeker. film sona erer. yolculuk biter.
ölüm şekline bağlı olarak değişir. denizde boğuluyorsan hatta bir karış suda boğulduğunu zannederek dipte debeleniyorsan örnek kendim, böle flu flu çifter çifter bacaklar felan görüyosun. sonra gittikçe netleşen bir kol uzanıp seni çıkarıyor filmin sonunda.
ölüme uzanan yoldan geçerken sağa sola bakarak edindiğimiz izlenimlerdir.
önceleri yolun ölüme gittiğini farketmemesinden kaynaklı "nerdeyiz lan biz?", "nereye gidiyor ki bu yol?" tarzında bulunduğu yolu sorgulama halinde olan kişi, zaman içinde nerede olduğunu anlayacak ve gittiği yolu incelemeye başlayacaktır.
bu incelemeler, gittiği yoldan geçenlere bakışını, yolda gördüğü ağaçlara gülüşünü ve hepsinden de önemlisi yolda tanıdıklarını tek tek kaybedişini anlatır insana.
