hayatı çekici yapan unsurlar arasında ölümün başı çekmesi durumudur. yakın çevremdeki insanlara ve insanların genel yapısına baktığımda bunu görebiliyorum ki bir çoğu ölmek için yaşıyor gibiler. sabah 7'de evden çıkıp akşam 10'da evine dönen bir baba düşünün... ve en geç gece 12 gibi yatağına girmiş olduğunu gözönünde bulundurun. bu adamın yaşamasının amacı ne olabilir ki ölmekten başka? tabi bir de çocuklarına iyi bir gelecek hazırlamak, ailesinin geçimini sağlamak var... ama bu bir amaç gibi görünmüyor. hayattan duyduğu yegane heyecan ise bir gün son bulacağını bilmek. bir gün biteceğini bilmek... anı yaşarkenki en büyük heyecan da gene o anın öleceğini, geçip gideceğini bilmek oluyor çoğu zaman... o halde bu hayata heyecan katan şey ölüm olsa gerektir. bu hayatı çekici yapan şey, yaşanmışlıkları anlamlı kılan şey... hep aynı sonuca götürüyor bizi... ki bir üstad bu konuda çok açıklayıcı olmuş vakt-i zamanında yazdığı bir şiirinde:
"sonsuza kadar sonsuzluğa asılı kalmak
tanrılara ödül, insanoğluna cezaysa
kalbim bağışlanmayacak bir şey yap
katlanma kendine ve bu dünyaya".
yaşamak için sebep aranır.
ve ölmemek için yaşadığını farkedersin. ölüm, bilinmeyen olduğu için onu hep sona saklarsın.
çünkü en kötü ama alışıldık durumu, bilinmez ve alışılmadığa tercih edersin.
bazen hayata sarılmanın tek sebebi budur.
istemediğin hayatı başkaları istiyor diye yaşarsan olacağı bu.
bahsettiğim şey baban istiyor diye doktor olman, sevgilin istiyor diye sevdiklerinle görüşmemen gibi şeyler.
senin için tarkan'dan geliyor: başkası olma kendin ol, böyle çok daha güzelsin.
