insanı bir yandan mutlu, bir yandan hüzünlü hale getiren gerçek.
5 sene ilkokul, 4 sene ortaokul, 3 sene lise ve ardında 5 senelik üniversite eğitimi sonrasında 17 yıllık eğitim hayatı tamamlandığı vakit bazı şeylerin kıymeti çok iyi anlaşılıyor.
1 aylık şubat ve 3 aylık yaz tatilleri, kafana göre giyinme özgürlüğü, sakal traşı olma zorunluluğunun olmaması gibi gerçekten para ile satın alınamayacak şeyler.
bunun yanında iş hayatının getirdiği maddi özgürlük. ancak iş bulma süreci gerçekten günümüzde sıkıntılı. mezun olan kardeşlere Allah yardım etsin.
acıklıdır. bitmesini istemediğin için alttan ders bırakıp okulu uzatsan da ortam değişir, eski öğrencilik hayatın kalmaz. herkes bir bir mezun olur ve ailende sana harcadığı paraları, artık iş hayatına atılman gerektiğini yüzüne çarpar. hele mezun olduktan sonrası daha da beter. öğrencilik yılları banko özlenir, ne iş yapacağına karar veremeyip kesinlikle istemediğin bir işe girebilmek için mülakatlarda kasarsın sonra da " nasıl yea bundan sonra hep çalışacak mıyım ? " bocalaması olur. kısacası gerisi hep gözyaşı.
sınavıydı kıl hocasıydı geçinme derdiydi falan epey zorluklarla geçen yılların da bir gün biteceği gerçeğidir.
görüyoruz ki üniversiteyi bitirmiş üzerindende belli bir süre geçmiş kişiler bu yıllarını özlemekte. değerini bilsek mi acaba diye düşündürür.
ne kadar çok para kazanırsanız kazanın, ne kadar rahat bir yaşam sürerseniz sürün, iyi bir öğrencilik gibi olmuyor. sorumlulukların artıyor, yoğun oluyorsun.
tünelin ucu bombok bir yere çıktı beyler gelmeyin.
