yıl 2003, haziran ayı olmalı yanlış hatırlamıyorsam. lgs var o zamanlar. liseye gitmek için bu sınava giriliyor. girmişiz biz de artık anadolu lisesi mi gelsin, fen lisesi mi gelsin diye seçim yapıyorum kafama göre. şöyle böyle bir ay geçti, sonuçlar kapımıza kadar geldi sağolsun. anadolu ticaret meslek lisesi. bilmiyor muydum sanki orası olacağını, bal gibi biliyordum. ben değil miydim sınavdan bir gece önce -ticaret lisesi bile olsa olur yaaa- diyen. bendim... sonuçlar gelince yan çizen de bendim ama. o zaman sevgili babacığım bir bilgisayar sözüyle ikna etti beni ticaret lisesine. hem üniversitem hazırdı, çorum meslek yüksekokulu.
aylar geçti, yıllar geçti, anadolu! ticaret meslek lisesinde tam dört yılım harab oldu. o yıllara ait hiç birşey hatırlamak istemiyorum, herşey silinsin hafızamdan, * bu yazı var ya alnıma yazılan kara yazıymış rabbim. bitsin artık bu işkence diye aylarca dua ettim.
nitekim zamanmış, su gibi akıp gitmiş ömrümden. ben kendimi bir adım ileri atmış gibi bile hissetmezken, üniversite için tercih zamanı gelmiş. mühendis olmak istiyorum ya aklıma koymuşum bir kere. bilgisayar mühendisi. öğretmenlik kesmez beni, lakin benim lisede okuduğum bölüm mani olmuş mühendisliğe. bu bölümü okuyan mühendis olamazmış efendiler, bilgisayar programcılığı. nalet olsun ticaret lisesine gittiğim güne.
mühendis olamıyorsam o zaman yüksekokula giderim, sınavsız geçiş yaparım, sonrasında bir dgs yaparım. al işte mühendis olmak bu kadar kolaydı bana göre...
sınavsız geçiş yaptım, hiç unutamıyorum aklıma tükereyim. hayatım boyunca pişman olduğum olacağım en büyük hatamdır tek tercihim, çorum meslek yüksekokulu. bir kere daha nalet olsun, harcandım lan bu okulda ben. yüz üzerinden seksendokuz puanım vardı o zamanlar, sınavsız geçis için tek tercih yaptığımda. istanbul üniversitesi seksenaltıyla almıştı son öğrencisini. sadece odtüye, itüye, ytü ye yetmiyordu bu puan. en kötü ihtimal katüydü heralde. ahh pişmanlıklar pişmanlıklar. bugun ki aklım olsa, ahh olsa. olmuyor...
hiç sevmedim çorum meslek yüksekokulu nu. pardon pardon! aslında adı hitit üniversitesi meslek yüksekokulu imiş. kayıt için gittiğimiz zaman babamla beraber yalvardım okulun bahçesinde - gitmeyim bu okula baba, istemiyorum- diye ağladım. evet son çabalarım sonuçsuz kaldı. ilk iki sene doğru düzgün gitmedim bu okula. uzatmaları oynadım sonraki senemde. hayatımın üç senesini de buna kurban ettim anlaşılacağı gibi. peki bitti mi? bitti ama ben de bittim galiba. ne mühendislikte gözüm kaldı, ne okumakta.
bu okuldan bana kalan; kıytırık bir diploma, harab ve bitap düşmüş bir psikoloji, labaratuarın bilgisayarından çaldığım delphi ve vb`nin exe leri, ve bir kaç dost. hepsi bu...
Devlet hastesinin yanında, çam ağaçlarının ve çimenlikleri ile girişte hoş gözüken ama ilerledikçe içindeki bitik, ezik tiplerin doldurduğu yüksekokul.
