bazen hatta çoğu zaman öyle dolarsın ki bir şeyler anlatmak istersin, içinden ne geçiyorsa söylemek istersin ama yapamazsın, yalnız kaldığında aklından söylemen gereken birçok şey geçirirsin ama o an geldiğinden yine hiçbir şey anlatamazsın. sonra bu halini de stres yapıp içine onca şeyi attığın yetmezmiş gibi daha da çok üzülürsün. ağlarsın, ağlarsın ve yine ağlarsın.
Anlatsan bile anlatmamanla eşdeğer olacağını hissedip susarsin. Çünkü agzindan cikan her sözcük anlamsizlasarak duyulurmus gibidir dinleyen tarafindan.
Bir süredir yaşadığım. Tabi bir çok insan için böyledir. Kime neyi anlatacaksın ki zaten? Kimin ne kadar umurundasın? Söylediklerin duvara çarpıp sana dönünce etkisi daha sert oluyor haliyle insanın söylemeye dili de varmıyor en iyisi Boşvermek.
Böyle derin bir nefes alıp tam konuşacakken ne konuştuğunun işe yarayacağını ne yarana derman olacağını fark edip hiç boşuna enerji harcamayayaım diye anlık düşünüp "boşver, ee sen naptın?" demeye sebebiyet verir.
