çok uslu bir çocuk olmama rağmen var bi kaç sakarlıktan kaynaklı izlerim var. birde 2 defa köpek ısırmıştı hemde baya yerden yere vurarak ısırdı, ona rağmen hala köpekleri severim.
kaşının patlaması yüzünden minik bir iz ve dizinde okul servisinden düştüğünde açılan yaradan kalan sıyrık kadar minik yara izi gibi küçük yara izleridir.
anıların ve uslu geçmeyen çocukluğun emanetleridir.
saklambaç oynarken bisiklet sürerek saklanan bir arkadaşla köşeyi dönerken çarpışmamız ve bisikletin frenlerinden birinin göbeğime girmesiyle sonuçlanan 1-2 cmlik bir iz vardır bende mesela. nasıl ağlamıştım sözlük, hala unutmam.
tam da şu kovanın https://galeri.uludagsozluk.com/r/179526/+ sapının çengel gibi olan kıvrımının sol ayağımın dizkapağımın dışa bakan kısmını yırtması sonucu oluşan çizgi.
her gördüğümde o günü hatırlarım hala.
insanın saçma bi coşkuyla gösterip anlattığı yaralardır. "bak işte şunu da.." şeklinde uzun uzun anlatılır. demişken uçarak yere yapıştığımda dizimde kalan hatırasından ya da koca makasla keserek bi kısmının sallanmasını sağladığım parmağımdan bahsetmiş miydim? ya da..
surat civarında, görülebilir bir yerdeyse her gören sorar bu izleri.
hemen çenemin altında, bir yara izi de bende var.(#10783421)
sadece babaanneme bile on kezin üzerinde anlatmışlığım vardır hikayesini.
unutuyor kadıncağız her seferinde. ve her seferinde telaşlanır "orana n'oldu?" diye. *
annemin 'ah sen ne yaramazdın. kaç çocuk büyüttüm ama hiçbiri senin kadar çektirmedi bana' dedikten sonra bütün o küçüklükten kalma izlerimi görünce 'baaak bunlarda yaramazlığının kanıtları işte' dediği izler.
mutluyum ben izlerimle hiç değilse istediğim her şeyi yaptım.
