hafızanın henüz tam oluşmadığı dönemden benim de emin olduğum bir iki şey var.
konuşamıyordum büyük bir sancı içerisinde anneme elimle gösteriyordum zorluyordum hiçbir şey çıkmıyordu yapabildiğim tek şey kadını tüm gücümle çekiştirmek.
konuşmayı bilmediğim dönemden hatırladığım şeyler.
genelde uyku halinde iken beliren anlardır. rüya görürsün uyanınca lan dersin ben bunu bir yerden hatırlıyorum. bir türlü aklına gelmez neden tanıdık geldiği. sonra aradan zaman geçince o rüyanın aslında çocukluktan kalma bir anı olduğunu anlarsın.
insan beyni muazzam bir tasarım. hiç dolmayan harici disk gibi her şeyi depoluyor ama bir sınırı yok. sadece istediğin zaman istediğin şeyi hatırlama, bilgileri anında eyleme dönüştürebilme fonksiyonu yok o da olsa zaten şimdi marsta halay çekiyorduk muhtemelen.
herkes bunu yaşıyor mu bilmiyorum. bazı görüntüleri beynim 3-5 yaşlarımda aklıma kazınan belli belirsiz hatıralarla eşleştiriyor. sadece bir anlığına gözüme geliyor ama hatırlamıyorum. genelde huzurlu şeyler oluyor.
