Hiç unutmam bir bayramda hep beraber.oturmuşuz bütün akrabalar, muhabbet döndü dolaştı doğan çocuklar için Kurban kesmeye geldi. Ben beş altı yaşlarında ancak varım, çocuk aklımla anladım ki annemle babam içimizden birini kurban diye kesecek. Korkudan ağlamaya başladım ve neolduğunu sorduklarında söylediğim tek şey " anne nolur beni kesmeyin"di. Hal bu olunca bana takılmak için "o zaman kardeşini keselim" cevabını verdiler. Kıyamadım kardeşime bu sefer de "onu kesmeyin beni kesin" diye hönkürmeye başladım. Duygulandım şimdi sözlük.
normalde yaşadığım evden daha ıssız bir konumda, tek katlı ve uğultulu olmaları delirtiyordu beni.
gece karanlığında konuşulan dinî konuların korkmamda büyük etkisi vardı tabi.
çocukluk korkularım derin bir yara olarak kaldı bende. aşamadım hiçbirini. travmalarım mı korku oldu yoksa korkularım travmaya mı dönüştü bilmiyorum. saçma sapan paradokslar işte.
