Mutluluğa bir anlam vermek gerekirse, bu içimizdeki rahatlık ve denge duygusudur. Yaşamdan hoşnut olmaktır. Bunlarsa ancak insan kendini özgür hissettiği zaman varlığını sürdürebilir. Özgür çocukların yüzleri ışıl ışıl ve korkusuzdur; sıkıdüzen altındakilerse sinmiş, mutsuz ve korku doludur. Mutluluğun en iyi tanımı elden geldiğince az baskı altında olmaktır. Çocuklar neden dağınık? Çocuklar neden oyuncaklarını kırıp döker? gibi sorular duymaktayım. Bir çocuğu neden dağınıklıktan vazgeçirmek ister ki insan. Yaratıcı insanların çoğu dağınıktır. Çocuklar dağınıklığı görmezler bile. ilerde derli toplu olurlar nasıl olsa. Oyuncaklarını kırıp dökmesinin amacı ise onların içinde ne olduğunu öğrenmektir.
Ayrıca çocuk dayak ve öğütlerle kendinden nefret eden birine dönüştürülmüşse, önüne çıkan herşeyi kırıp dökmesi de gayet doğaldır. Çocukları özgür bırakın. Onları kendi hayal dünyalarıyla başbaşa bırakın. Onlara sevgi ile güzel şeyler sunun.
Çocuklarımız bizim geleceğimiz...
Bir çocuk mutluysa o mutluluk onun yüzüne mutlaka içten bir gülümseme olarak yansır. Yani bir yetişkin gibi sahte bir gülüş değildir bu. Ayrıca aklınıza gelebilecek en değersiz gördüğünüz bir iyilik onları dünyanın en mutlu bireyi yapabilir. Örn onların yüzüne gülebilmek küçük görünen büyük bir iyiliktir.
