bisiklettir efendim. Öyle bir acısı vardır ki bende gittim 25 yaşımda kendime bisiklet aldım. Ama hep o götü yere yakın yüzünden. Gelirdi köye bisikleti ile ben ağaçların arkasına saklanıp izlerdim. Akşama kadar izlerdim. Sonra akşam olurdu. Felaketim olurdu. Ağlardım. Babama bir kere olsun al demedim. Zaten ben hiçbirşeyi söyleyemedim babama. Hep almasını istedim ama. O da almadı. Olsun. Yine çok seviyorum onu.
Herkesin çocukken isteyipte sahip olamadiği şeyler vardir. ve kaç yaşina gelirsek gelelim o şey unutulmaz. belki bir oyuncakçida bir oyuncak, belki bir kalem belki bir şeker vs. ve onu isteyipte alamadigi anıda unutmaz insan.
