18 yaşındaydım köpeğimi aldığımda. çok şükür ki, 13 yıldır benimle.
tüylerini dökmesinden, salyasından, sabah-akşam çıkarma zorunluluğundan, evde bırakmama sorumluluğunun ağırlığından vs. çokca şikayetim oldu.
"bu bilinçle o yaşa dönsem, tekrar köpek almazdım" da dedim.
ama asla ağzımdan "pişmanlık" kelimesi çıkmadı. vazgeçmeyi hiç düşünmedim.
sadece sevdim. çok seviyorum. iyi ki oğlum olmuş.
he siz çocuk yaptığınız için pişman olabilirsiniz tabii. çocuk.
annelik bir vazgeçiş aslında. hele çocuklar küçükken uykunuzdan, hobilerinizden yardımcınız yoksa işinizden olursunuz. ama evlat sevgisi tüm bunları görmezden gelmenize yeter. bir çocuğun büyümesine şahit olmak hem büyüleyici hem de öğretici bir süreç. bu yüzden pişman olanları hiç anlamıyorum..
