çocuk olmayı özlemek; aslında tabi ki, dertsiz tasasız olduğun, koşulsuz sevgiye sahip olduğun zamanları; bir diğer deyişle; bir daha asla sahip olamayacağını bildiğin saf mutluluğu özlemektir.
O zamanlar sevdiğin şeyleri ölene kadar sevmeye devam edersin, çünkü o şeyler sana anlık da olsa o mutluluğu hatırlatır.
Yaşlanıyoruz arkadaşlar. Daha dün sıpa olanlar büyümüşler de laf dinlemez olmuşlar.
Çocukluk güzeldi belki de güzel çocukluk yaşayan son nesiliz. Sokaklarda top oynamak, yakar top oynamak gece saklambacı oynamak vs bizle son buldu. Güzel günlerdi. Bahçeli bir evimiz vardı kışın lapa lapa kar yağarken kapıya çıkar kardan adam yapardık sonra da annem uyuturdu okul tatil olmaz diye.
Valla özlüyorum ne kilo, ne kolestrol , ne şeker (insülin sorunum vardı dilediğimi yiyip içiyordum, ne iş bulma derdim, ne geleceğimi düşünme derdim vardı gül gibi yaşayıp gidiyordum, o zamanda biran önce büyümeyi istiyordum vay be şimdi özledim çocukluğumu.
Zaman deli fişek akıp geçiyorken, bir bir artan yaşımı sayamazken hala o günlerdeki huzuru arıyorum.
Basit, sade ve muazzam derecede düz mantık. Son zamanlarda çocukluğu mükemmel kılan şeylerin bu olduğunu düşünmeye başladım ve asıl üzücü olan şey: bu üç şeyin hiçbirisine artık sahip olamayacak olmam.
geçmişte kumsaldaki kumdan kalenin tamamlanması zaferi ile şu anda gerçek bir kalenin tamamlanması zaferinin arasındaki farkı kavramaktır. yaş ilerledikçe savaşların ve zaferlerin büyüdüğü gerçeğini görüp bu gerçekten ürkme ve anneye sığınma eğilimidir.
aklına gelen şeyi umarsızca söylemeyi özlemektir. yaş ilerledikçe zihinde oluşan cümleler birer ahlak süzgecinden geçmeye başlar, "acaba ben bunu söylersem karşımdaki benim hakkımda ne düşünür?" sorusu döndükçe döner kafada ki insanı da yoran budur aslında.
okul çıkışı koşa koşa babaneye gidip, onun sizin için yaptığı sütlaçlara, kavanoz dolusu tarçını bocalamayı özlemektir. pazar günleri zorla yaptırılan banyoyu özlemektir. daha da küçükken, annenizin sizi yıkarken gözünüze şampuan/sabun kaçmaması için elinize tutuşturduğu 'fanila'nızın ardına saklanmayı özlemektir... en ufacık bi hastalanmanızda babaya nazlanmak; "akşam gelirken bıdıbıdyla bıdıbıdıyı getirir misin babacım"demeyi özlemektir... oturduğunuz mahallede koşturup, acıkıp, susayıp anneyi deli edercesine sürekli: "anneeeeaa suuu salsanaa" ardından "anne para atsanaaa" diyee çığırmayı özlemektir. anneyle babanın ortasına atlayıp onlarla uyuma çabalarına girmeyi özlemektir....
Her bayram programında sabahın köründe stüdyo konuğunu ağırlayan gözü çapaklı sunucu nun, evire çevire temşit pilavı gibi söylediği, yaşlılık vurgusu yapan cümlecik
hayat gerçek yüzünden ipuçları vermeye başlayınca, hıçkırarak ağlamaya sebep olur;çocuk olmayı özlemek.. çünkü çocukluk masumiyettir. hatalar hep mazur görülür,göz ardı edilir.. zaten çocukken yapılan hatalara hata bile diyemeyiz ki.. çocukken ki dertlerimiz; seksek oynarken 8lere gelme mücadelesi, ip atlarken tekerlemeyi doğru söyleyebilmek gibi şeylerdir.. en büyük mutluluğumuz hepsi pekiyi,kurdeleli bir karne ya da sana alınan güzel bir oyuncak belki de pamuk helva.. çocuk ruhunda kötülük barınmaz.. hayal gücü asla körermez.. herşey ama herşey bir oyun gibidir.. çocuk olmayı özlemek;iyi olan herşeye,masumiyete olan özlemdir..
ilerleyen yaşlarla gelen sıkıntı, stres dolu günlerin artmasıyla verilen doğal tepkidir. şundan belki 3 sene önce anı yaşamak kavramıyla başımız dönerken şimdilerde bir çok kaygıyla baş başayız. içinde bulunulan duruma göre; mezuniyet, mezuniyet sonrası iş bulamama sorunu, askerlik, evlilik, maddi kaygılar, ölümler, ülkenin içinde bulunduğu buhran, meydana gelen talihsiz vakalar, sonu gelmeyen problemler.. kisacasi derdin tasanın olmadığı günlerin özlenmesi çok doğal yaş ve zaman itibariyle. yok muydu o güzelim dondurmalı, misketli, bisikletli, çamurlu, aterili günler... özledim, özlüyoruz...
Nasılsın ? Seni Çok Özledim... Kurduğumuz hayalleri hatırlıyor musun? işte en az onlar kadar büyük bir özlem bu... Muhtemelen sen bu satırları okurken hayat çoktan sırtıma binmiş olacak..Ve bu mektubumda isyanlarım olacak sana... Neden beni bırakıp gittin ? Hala alışamadım yokluğuna biliyor musun..Hala Gözlerim Kanıyor seni düşündükçe... Keşke.. Keşke diyorum hayat 2 yaşındaki halim kadar masum olsa... ya da ağzım burnum çikolata olduğunda temizleyebilecek biri olsa... En büyük korkum, kırdığım vazo yüzünden annemden yiyeceğim tokadın korkusu olsa... Dedem Sağ olsa... babamı kızdırıp, dedemin koynunda ki kocaman kaleye saklansam... Tahrip gücü yüksek bir dudak bükme silahımı kullanabilsem hala istediğim şeylere sahip olabilmek için...
Bak aklıma Ne geldi.. ikimizin de nefret ettiği bir şey.. zihnini kurcala biraz.. bulamadın mı ?.. akşam ezanından önce eve girme esareti !! hatırladın değil mi ?..Dizlerimiz paramparça olurdu toz kaplı beton kaldırımlar da ama yine de vazgeçmezdik maç yapmaktan yukar ki mahallenin çocuklarıyla.. "hadi eve artık" diye bir ses gelirdi zalim bir gardiyan tonunda, oyunun en tatlı yerinde.. Bir daha sokağa çıkamıyacakmışız gibi burkulurdu bir lokma yüreğim ve nefret ederdim eve girmekten..Oyunları yarıda kesmekten.. Yarıda kesilen oyunları o kadar özledim ki...
Bazen de eve gelen misafirden beklenmiyecek bir kurnazlıkta yararlanıp akşamın karanlığın da izin kopartırdık dışarı çıkabilmek için..Israra dayanamazdı annem.. başından savar bir tavırla "haydi git oyna, ama fazla uzaklaşma" biletini verirdi elimize.. merdivenleri üçer beşer inerdim.. sokak kapısından fırladığım gibi ver elini saklambaç.. yakartop.. mahalle maçı..yenilip rezil olmamak uğruna daha da büyürdü dizlerim de yaralar..Üstüm başım toz toprak içinde yaralı böcek gibi giderdim eve..hesabı daha sonra sorulacak bakışlar atılırdı.. o an "misafir var yırttık" diye düşünürdüm.. her kimse gelen misafir, o günümün baş kahramanı olurdu..daha sonra da unutulurdu zaten daha sonra sorulacak hesaplar..böyleydi işte.. monotondu her günüm..ama tarif edilemeyecek kadar mükemmel bir monotonluk..
Arada bir görüyorum seni rüyalarımda.. Akan zamanın etkisiyle yüzün sap sarı olmuş.. ve naftalin bastırıyor artık masumluğunun kokusunu..Her şeyinle Çok Güzeldin..Çok Özeldin..
Rüyamda kendimi yonca bahçesinde koşarken gördüm
Çocukluğuma geri dönmek istedim saçımı ördüm
Ne yük vardı omuzlarımda ne derdim oyundan başka
Ne kadar güzeldi çocukluğum aslında çocuktum büyüdüm
Büyüdükçe kendime duvarlar ördüm
O kadar yoruldum ki bazen durmadan yürüdüm
dert yok sıkıntı yok, herşey çocukca ve en güzeli sevgiler sahici, masum...
sabahtan akşama kadar sokaklarda oynamayı , anneannenin ezan akşam ezanı okunmadan evde ol demesini, elinde bi sap yeşil nohut'u koparıp yemeyi özlemektir bazı bazı.
eriskinlerin ucuz hesaplariyla sizi kandirmaya calistiklari anda, kandiginiz en buyuk yalanin sari atari kasetindeki 9999 in 1 yazisi oldugunu hatirlamak suretiyle, gecmise duyulan ozlemdir.
yaşanan zorluklar bir yanada büyüdükçe bu çirkinlikleri görme seviyen artırtıyor ya hani yeni türkü nün dediği gibi biz büyüdük ve kirlendi dünya ya hatta orhan gencebay kula kulluk edene yazıklar olsun diyor ya ve kula kulluk ettirene de buna göz yumanada lanet olsun diyorsun ya ve nicesi için iç çekiyorsun ya işte o zaman söyleme vaktinin geldiği laf.
