lojman apartmanlarındaki bitişik balkonların arasına tabak koyulur, yapışık balkondaki komşu çocukla başlanır karaduman içi biriktirilmeye. karadumanı bilen bilir bit gibi bir çekirdek, bi dolu çekirdeğin büyük bir özenle içi çıkartılır diğer tabağa koyulur fakat ufak bir kol çarpması yüzünden devrilir çekirdek içi olan tabak alaşağı olur ağza avuç avuç iç atma hayalleri yerle bir. ya da yabani arkadaşlar, şakacı! büyükler gelir avuç avuç alır biriktirdiğin çekirdek içini... bakakalırsın ardından tabağın, tam umut sarıkaya mutsuzluk köşesine denk bir tablo.
çok heyecan verici bir eylemdir.
sanki yarım saattir o çekirdekleri biriktirmek için uğraşan siz değilmişsinizde,
beleşe gelmişçesine bir hevesle yendiğinde daha tatlı olur.
tam çiğnerken küçük kardeşe ağız açılır, çocuk iğrendirilerek oradan uzaklaştırılır.
insanın her zaman kendisi için yapmadığı eylemdir. yani bazen yemek değil yedirmek olabilir cümlenin yüklemi. hemen örnekleyelim, ilkokula yeni başlandığı dönemlerde her insan evladında gerçekleşen fizyolojik sürecin sonucu olarak üst ön dişler yerlerini daimi dişlere bırkmak için dökülür. çocukluk döneminin en gudik görüntüsü olmakla birlikte acıklıdır, çünkü çekirdek yemek mümkün olmaz bu halde, nasıl yenilebilirki, her denemede boşlukta kalan, iki diş arasına sıkışmayan boşluktaki bir çekirdek parçası kadar iç yaralayıcı başka bir durum var mı ki? işte tam böyle bir haldeyken, çatır çatır çekirdek yiyip, kabularını futursuzca etrafa saçarken, kenarda dişleri eksik kardeş görülür imrenerek bakan, bir avuç çekirdek içi yapılır, avcuna bırakılır, yüzündeki minnet yıllarca unutulmayacak şekilde beyne işler. onu hep seveceğinizi, onun size her zaman minnetle, sevgiyle, masumlukla, eksik dişleriyle gülümseyeceğini zannedersiniz. öyle olmaz, yeni dişler gelir, büyür, sizde büyürsünüz, koca insanlar olur, okullar bitirirsiniz, hiç haketmediğiniz şekilde sırtını döner, yabancı olur, 20 yıl önceki çekirdek içlerini yok sayarak.
