sevgi, sev der. sev! çok mu soyut geliyor? kalbimle severim ben sevgiliyi der sevgi söz konusu olunca insan! oysa yalan! insan sevişmeden sevemez, severse eğer o sevgi yarımdır, çünkü "sev" bir emirdir, emirler fiiller içindir! ama benim konum illaki soyut:
bugün düştüm kollarına kalbimin, ağladım çokça. yalnızlık değildi hissettiğim, hissettiğim aynadaki bedenimin, kinin içinde kıyafet devrimi yapmasıydı. yavaş yavaş kısaldı eteklerim, üstüm açıldı inceden inceden, çorabım görünmez oldu, indi, çıktı. saçlarımın tokası açıldı, çıplak omuzlarıma saç tellerim düştü, bütün dünyadan gizlediğim mahremim aynaya karşı çok umarsızdı.
nasıl da titriyor bedenim, her an istila edilecekmiş gibi ellerim gidiyor elbiselerime. hep tetik, hep tetik. bedenim ruhumdan da ürkek. oysa bir bedenin bir banyoluk işi var, bu kadar kolay arınması ve bu kadar zor açıklarda kalması.
ruhum! ya ruhum? kat kat örülü üstü. giyinip çıkarılmaz. renk renk etekleri yok, küçük küçük saç tokası hiç yok. çok pervasız bir o kadar kökü toprağa bakar. o halde neden ruhum bedenimden daha arsız? kendini düşünmez? atar deli gibi köprülerden aşağılara kendini? insanların dişlerine giydirir duygularını? tecavüze açık bırakır inançlarını? yakılıp yok edilmeye verir en bakir topraklarını?
beden sinsidir, örtülür ama sevişir. ruh her yerdedir ve korunmasız!..
