yarım kaldı yaşananlar verilmiş sözlere rağmen.
tutunamadık belki,
belki tutunmak ağır geldi,
yapamadık
kaçamadık kaderin türlü türlü oyunlarından.
yenildik bu sefer ettiğimiz yeminleri bozarak.
kaçmaktı kolay olan zorluklardan
sen kolayı seçtin!
seçmeyi bırak, savaşmama dahi izin vermedin!
anlam vermeye çalıştım yine olmadı,
çünkü; anlamsızlaştıran sendin olanları, yaşananları
başka tenlerde aradım çareyi başka kokularda.
yabancılardı hepsi bünyeme!
başka tenler, dudaklar öptüm delicesine belki unutulur diye.
her defasında nefret ettim kendimden,
yüzüm kızardı
adım attığımız her sokağın fotoğrafını çektim
anıları çıkardım bir bir kuytulardan.
eziyet edercesine kalbime
senin sevipte benim sevmediklerimi sevmeye çalıştım.
bardakta mısır bile yedim sen seversin diye
kitapları okumak zor geliyor artık.
hepsinde ayraç fotoğrafların
yakıp yıkmak elbette kolay fotoğrafları, yazıları
ya kalp dediğin? ya beynin?
sen! sen! diye titrerken dudaklar??
o an damlayan tek bir gözyaşı mı anlatacak artık aşkımı benim?
kim görecek? kim duyacak sessiz çığlıklarımı?
kime anlatayım derdimi? benim sâdık yarim anlamamış çekmiş gitmiş
ne kalmış elde? ne var elle tutulur, gözle görülür?
tek gerçek dediğin gerçek gitmiş!
yalan olmuş yaşananlar, sarılmalar, ağlaşmalar, sevişmeler
korkunç geliyor artık istanbul dediğin koca şehir
benim en sevdiğim yer, aşk yuvam, istiklal caddem, kadıköy sahilim
peki bu şehir? adım attığımız her sokağı ayrı ayrı süzüyorum
odamıza bakıyorum 108 camı, perdesi aynı yine.
çalışanları yine somurtkan bize has değilmiş sanırım .
başka hayatların umutlarıyız ikimizde artık. sen başka adamların, ben başka kadınların
istemezdim böyle olsun sen de istemezdin belki böyle olsun
dedin ya en iyisi bu be burak! neresi iyi be şapsal!
sonumuz yok bizim dedin ya al sana son! koca bi son.
bir insanı yıktın yok ettin. siktin attın
kırık bi kalp var elimde
bünye oldu bi piç ayyaş çekilmez, pislik
uzaklaşmış insanlardan bi köşeye çekilmiş bir keş
salakça bi yaşan bıraktın ardında.
anlamsızca adım atan bi adam
adam adam olsa .
belki mutlusun, belki artık gülüyorsun.
ben gülmüyorum artık.
o gülüşler artık unutmak için kolay olmasa da.
her hücremde bir acı bıraktın her kanımın damlası lanet ediyor bu hayata!
sahip çıkamadın bize!
