Her geçen gün içimde büyüyen derin bir yaraya dönüşüyo hayalin,özlemin sevgili.. Bir insan bu kadar mı vazgeçilmez olur ? Bu kadar mı sevilir,unutulamaz.. Her hareketin içimi acıtıyor,her konuşman aklımı alıyor..Çok özledim be çoo..kk.. Seninle gece konuşmalarımızı,kavgalarımızı,o her gece uyuya kaldığımda 'Benim melek sevgilim yine uyuya kalmış'la başlayan mesajlarını,sabah seni uyandırmak için yazdığım o mesajları hatta triplarini bile özledim.. Ama en çok o kusursuz,güzel,ruhumu dinlendiren sesini özledim..Bir kere daha duyabilsem,senin için anırırcasına gülsem.. Sonra ölene kadar ağlasam.. Geceleri aklıma geliyorsun hep,şu başımı yastığa koyduğum an aklıma milyon tane soru geliyor senle ilgili.. Acaba şimdi ne yapıyordur.kimle,nerdedir.. Hep o çok sevdiğin şarkıyı dinliyorum..Koyuyorum playliste onu zibilyon kere dinliyorum son sesle..O hareketli şarkıda bile ağlayabiliyorum öyle bi potansiyele sahibim sayende sevgilim.. Hani seni bana hatırlatıyor ya anısı var sonuçta.. Soruyorum kendime neden onun gözlerine bakmak varken fotoğraflarıyla avutuyorum kendimi, neden sesini duymak varken o şarkı söylediği videoyu izliyorum defalarca.. Kendimi geliştirdim sayende sevgili. Çok iyi sorular sormaya başladım 'kendime'.. Sayende iyi bir yazarda olurum yakında.Kendime yeni hayat felsefeleride buluyorum pek işe yaramıyor gerçi ama olsun fikirlerim gelişiyor.. Sen olmasan olur muydu bunca gelişme ? Boşuna demiyorum 'iyiki tanımışım seni' diye.. Bir gün göreceğim seni biliyorum.Gözlerine bakıp konuşsam,anlatsam derdimi sana inandırım biliyorum..Biliyorum dayanamazsın o zaman bana..inşallah o gün çok geç olmaz.. Ahh bi anlasan ya benii..
