ve 9 yaşımdan beri hayatımı etkileyen bir yapımın sonu... bir kitapta arkadaşlık bu kadar mı güzel anlatılır, bir kitabın hayal unsuru bu kadar mı geniştir... bu yüzden rowling in gidip elleri öpülmesi lazımdır. en sevdiğim yönü bu yapımın arkadaşlık oldu hep. bu yüzden arkadaşlıklarım da hep başarılı oldum sanrım.
--spoiler--
filme bilerek tek başıma gittim tadını tamamen almak için ve emindim dobby öldüğünde gözlerim dolacaktı. öylede oldu, cisimlenildikten sonra yere ayak basılınca harry hızla hermione nin yanına koşarak " tamam hermione, herşey bitti hermione işkence bitti" diye bağırırken o sırada cılız bir ses "harry potter" dediği an benim gözlerden direk damlacıklar akmaya başlamıştı bile. zaten sıralar odasından sonra en sevdiğim karakter her zaman dobby oldu. öyle sadıktı ki harry ron ve hermione ye, bu minacık bedenden nasıl bu kadar yüce duygular çıkar diye hep beni merak ettirmişti...helal olsun sana dobby.
"ve burda özgür bir ev cini yatıyor"
--spoiler--
--spoiler--
diğer etkileyen sahne ise harry dursley lerin evinden ayrılırken, dolap altı odasını ziyaret etti. ilk defa daniel radcliffe nin oyunculuğunu orda fark ettim. o minacık toz duman odaya öyle bir baktıki, içim kalktı. lakin o odadan nefret eden harry, odasını bile özleyecekti. çocukluğu, umutları, dursleyler tarafından ezildiği an oraya saklanışı , ailesini saatlerce orada düşünen harry anılarını son defa ziyaret etti. bu harry potter fan ı olan insanları da çok fazla etkiledi eminim, çünkü son kitap son film o bir elveda sahnesiydi.
--spoiler--
--spoiler--
ve tabi ki ron weasley... film de ron ve hermione aşkını kitap da olduğundan daha sık işlemişler, yani filmde daha belliydi ron ve hermione aşkı...ron un, harry i kıskanması o kadar doğal ki. harry daha mantıklı ve sevgiye muhtaç diye hermione harry çok yakın davranıyor ama arkadaş olarak. (bu gerçek hayatta olsa büyük ihtimal ron katil olurdu, ron a ve harry e görede, hermione de fahişe) kamp yaparken bir anlık gaza gelip (kolyenin de etkisi var) harry ve hermione yi terk ediyor. geri dönüşü ile harry nin hayatını kurtarması ile sonuçlanıyor. zaten kendine hiç öz güveni olmayan, sadece çok gerekli anlarda harekete geçen ron, kendiyle alkışlanması gereken bir savaşın üstünden geliyor, hortkuluğu parçalıyor. arkadaşlık bu len dedim kendi kendime. ve tabi hermione nin gönlünü alma sahnesi ile de yardı geçirdi beni;
-hermione nin fikri oylamaya açılsın, bu fikri kabul edenler, el kaldırsın... ben ben ben ben.
--spoiler--
--spoiler-- hermione granger ise daha ilk sahnede yine beni kendisine hayran etti... geri dönüp dönmeyeceği belli olmadığı için anne ve babasının hafızlarını silerek kendini unutturdu. artık onunda harry den farkı olmadığı için, harry yi daha iyi anlayıp bu savaşın içinde en ön yerde savaşcabileceğinin sinayallerini verdi bize.* ron ve harry e olan bağlılığı artık daha kuvvetliydi, ikisinin fiziksel ve ruhsal acısını alıp içinde saklayan hermioneydi. o yüzden daha duygusaldı bu son bölümde. ron ise onları terk edince daha da duyguları kabardı ve doğal olarak ron geri dönünce ron un ağzına burnuna sıçtı, haklı olarak. en güzel sahnelerden biri ron gidince çok üzüldüğü için harry nin onu dansa kaldırıp 5 dakikada olsa acılarını unutturup biraz mutlu etmesi oldu. ama aşk acısı bu "git la" deyince gitmiyor. sanki mutlu olunca ron a ihanet etmişcesine, harry nin ellerinin bırakıp o gidişi içimi sızlattı. (böyle bir kız varsa gelsin görsün beni)
zekası, aklı, koruma iç güdüsü her zaman ki gibi uçmuştu. en son sahnede işkence görürken ağzından tek bir kelime çıkmaması ise gerçekten ayakta alkışlanması gerekti. ve son sahnede koluna kazılan "aptal bulanık" yazısı ile ırkçılığın orada da olduğu gerçeği saklanmamıştı sanki.
--spoiler--
çok güzel bir yapımın sonunun gelmesi ve dünya edebiyatına gerçekten çok güzel düşen bu kitabı herkesin okumasını isterim. karakterlere dikkat edilerek.
