sevgiliye kurulan ilk cümle her zaman sevgi doludur. son cümle bir başka deyişle ayrılık cümlesi bununla 180 derece zıttır. genelde bu böyledir.
-aşkım seni çok seviyorum.
+ben de aşkım yaa içim içime sığmıyor.
-hep bu anı beklemişim hissediyorum bunu.
+ben de sevgilim birbirimizi hiç bırakmayalım.
-seni bırakabilir miyim ben hayatım, iki günde bağımlılık yaptın bende.
+aşığım sana aşığım...
aradan zaman geçince;
-aşkım niye mesaj atmıyorsun, işin mi var?
+dersteydim ya sonra da arkadaşlarla tavla falan oynadık fırsatım olmadı.
-hmm anladım ne yaptın bugün.
+hiç, sen?
-hiç.
aradan biraz daha zaman geçince;
-artık yürümüyor.
+ne yürümüyor?
-ilişkimiz...
+çok sıkıldıysan ayrılalım!
-bu kadar basit mi yani?
+yok hayır ondan değil de çok dertliymişsin gibi konuşuyorsun.
-tamam bişey demedim farz et yok bişey tamam.
+artık beni çok boğuyorsun biliyor musun?
aradan çok fazla zaman geçmeden;
-bitti!
+bu kadar kolay mı ya?
-şansını çok fazla kullandın ama artık yeter bitti!
+aman bee senle mi uğraşcam bittiyse bitti ünlem koyup duruyorsun yeter be ne halin varsa gör.
-hoşça kal.
+sen kalma.
