nasıl geçtiğini anlamadığın zaman hiç akmaz gibi gelir sana,
gözün sürekli telefonda olur,
haberleri hiç kaçırmazsın,
nerde içinde "şehit" geçen bir cümle görsen kalbin yerinden çıkacak gibi olur,
an gelir günlerce sesini duyamadığın olur, endişelenirsin "acaba iyi mi?" diye...
nöbet günlerini, saatlerini ezberlersin; hani olur da belki arar o zaman diliminde diye,
her "kapamam gerekiyor şimdi" deyip telefonu kapadığında korkarsın "komutan mı yakaladı ki?" diye,
aklında türlü türlü düşünceler belirir; "ya dayak yerse, ya hastalanırsa, ya kavga ederse, ya biri canını sıkarsa, ya..., ya..., ya..."
sana köpekler gibi ihtiyacı vardır bilirsin ama söyleyemez de pek kıyamadığın, güçlü görünmek ister sen üzülmeyesin diye.
bazen sesi titrer konuşurken soğuktan; sen sıcacık yatağında yatarken,
kalkar çıkarsın balkona onunla beraber ben de üşüyeyim diye,
kıyamazsın trip atmaya, bağırıp çağırmaya, kızsan da sineye çekersin, ne dese "tamam" dersin; "yeter ki o üzülmesin..."
her içinden geldiğinde söyleyecek fırsat bulamasan da hep tekrarlarsın içinden tüm kalbinle:
"seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum..."
