hani herkes ölüm hakkında kesin yargılara sahiptir ya. ölen kişi bir daha gelmez, eğer gelirse olağandışı olur, doğaya aykırıdır, öyle bir şey olamaz. insanlar böyle düşünür. sırf onlara karşılık, böyle bir şeyin olmadığına inanırcasına bağırdım sana çok çağırdım. gel lütfen gelirsen kimseye söylemem dedim. yemin ederim söylemezdim orada gelebilirdin biraz konuşurduk. sonra da kimseye söylemezdim. ve insanların beynindeki o aptal düşünce yerini korurdu. niye hep kurallar var kubi? neden. neden öyle olması gerektiği gibi yaşıyoruz. bir mucize olamaz mı. orada gelip bütün hayatımı değiştiremez miydin. her şeyin bu kadar basit, belli bir güzergahta ilerlemediğini göstermiş olurdun bana. ama biliyorum senin de bunu yapmak istediğini. bir şeyler tutuyor seni orada, sakınıyorlar benden. gelemez o. ama niye? niye bunu açıklayamıyorlar ki. şöyle şöyle desinler anlatsınlar, bu yüzden gelemiyor desinler tamam dicem. ama biliyorum ki sadece ben senden ayrı değilim sen de benden ayrısın sen de üzülüyorsun belki, ulaşamıyorsun çünkü bir şeyler izin vermiyor buna.bunu anladım çünkü içimden senle konuşurken gel kubi derken duraksadım bir süre sonra, daldım sonra dolabımın üstündeki fotoğraf yere düştü. evet bir tesadüf belki. ama bunlara yoruyorum işte. bunlar yaşanır kılıyor ardında bıraktıklarını. neden sonra radyo dinlerken senle çok sevdiğimiz şarkı gelmiş de şarkının ortasında fark ettim o şarkı olduğunu, o kadar derin düşünmüşüm seni. bunlarda senin hala beni sevdiğinin, düşündüğünün izleri olamaz mı. evet belki izin vermiyorlar buraya gelmene. ama kim diyebilir ki bana seni özlemiyor, düşünmüyor. o müziğin çalması, o fotoğrafın düşmesi bir tesadüf. yüzde yüz böyle. hani garantisi?
