bir bayram sabahı evde babanız ve dayınızla oturup, onların büyük büyük konuşmalarını dinlerken, kapıya gelen polislerin babanızı ve dayınızı yaka paça götürüp, evde sizi tek başınıza bırakmalarını hatırlıyorsanız.
annenizin akşamüstü eve gelinceye kadar yalnızlıktan korkarak ağladığınızı ve sonrasında annenize sarılarak uyuduğunuzu hatırlıyorsanız.
babanızın iki hafta sonra eve perişan bir halde gelişini ve hep beraber dayınızı hapishaneye ziyarete gidişinizde, sıradayken, sıraya geçin diye, bir askerin minicik bedenize tekme atmasını ve sizin her daim üzerinize titreyen annenizin ve babanızın ses çıkaramadıklarını ama gözlerindeki o nefreti hatırlıyorsanız.
ilkokulda senin baban kominist diye asla andımızı veya istiklal marşını okutulmadığınızı hatırlıyorsanız. sizde 80li yılların çocuklarından birisinizdir, aynı benim gibi...
