hayatımdaki en değerli varlıktı o. tam 8 sene oldu.
acısını hala en derinden hissediyorum, yokluğunu da. hele bugün be sözlük gözlerim hep onu aradı, baktım elini öpmek isteyeceğim tek insan yoktu. bu bayram da kendimi pek bir sahipsiz hissettim, içim burkuldu.
o gün gözümün önümden film şeridi gibi geçiyor hala, yıllarca emek verip çalıştığı çocuklarına bir gelecek olsun diye tırnaklarıyla kazarak yaptığı işyerinde fenalaşmış, etrafındaki insanlar ona dilaltı hapını vermeyi akıl edememiştir ve dede civardaki en yakın sağlık ocağına yetiştirilmeye çalışılmıştır. ama nafile yolda can vermiştir o pamuk yürekli, sevecen, güleç insan. eve getirirler, suratına bakarsın sanki hiçbir şey olmamış gibi bir tabutun içinde uyumaktadır dede. onu öyle görünce inanamazsın, etrafındaki insanlar sana bakar ama umrunda mıdır ki? -asla! gider koluna sarılıp ellerini öper uyanmasını söylersin dedeye, kalkamayacağını bile bile.
şimdi o anları hatırladıkça ağlamaktan gözleriniz yanar, t-shirt'ünüz gözyaşlarıyla ıpıslak olur yine de o güzel dedeyi anlatmak için kelime ararsınız.
(bkz: sözlüğe içini dökmek)
