yaşamımın son yarısında, ki bu ortaokuldan sonraya falan tekabül eder, doyasıya yaşadığım his. bir insanı yalnızca o gün yüzünden mutlu etmek? kötü. çok kötü.
ha aslına bakarsanız ben ve benim gibi, özel günleri çok sevmeyen insanlar mutluluk kovalama minvalinde zaten değildirler. yani 'ne var ben sevdiğim insanları sebepsiz de mutlu ederim' adamı değildir hiçbiri. ya yalnızca sebepli mutluluğu sevmeyenlerdir, ya da mutlaka, doğumgünü kutlanan 30 kişilik grubun ortasındaki esas adamın hislerini anlayabilmişlerdir yalnızca bakarak, sıkkınlık.
.
mutluluk bu değil dostlarım, sevgililer gününde, o kıza/adama, almamış olmamak için hediye almak değil özel gün, etiketten sonra beğenmek değil hediyeyi.
birçok özel günün kapitalizm dayatması olddğu fikrine hiç girmeyeceğim, öyle olsa ne olur ki?
