benim başıma gelendir.
imkansız da değildir. böyle şekiller geliyor aklıma, birleştirmeye çalışıyorum ama hep ağlarken yüzünü kapattığı halini buluyorum sonunda. deniyorum ama denedikçe elimdeki parçaları da kaybediyorum. resmine bakıp gözlerimi kapatıyorum yine yüzü gözümün önünde belirmiyor. zorladıkça başım ağrıyor, sinirleniyorum, en çok da utanıyorum sevgilimin yüzünü unutmamdan. gerçekten sevmemişim diyorum; ama suç bende değil ki, zamanda da değil, kimsede değil. sanırım suç alzheimerda.
