12 yaşındayım. bi tane çocuk var bizim apartmanda. böyle kahverengi saçlı yeşil gözlü dehşet bişey. aşığım tabi kendisine. yanıyorum bitiyorum. yok böyle bişey.
bifincancay: koray önce topu atıp sonra rengin ismini söyliceksin. yanlış yapıyosun!
yok böyle bişey: ben bu oyunu hep oynarım tamam mı? yazın eniştemlerle de oynadık biz.
bfc: yanlış öğrenmişsin o zaman.
ybb: sen yanlış öğrenmişsin!
bfc: hep böyle mızıkçılık yapıyosun! hile yapıyosun!
ybb: ahahaha.. ağlama sen de şimdi bebek gibi.
bfc: gidiyorum ben.
ybb: skime kadar yolun var.
bu laf tabi tam bir yıkım oldu benim için. ben kaç aydır kendisini deli gibi sevmekteyim. yüzüne aptal aptal sırıtmaktayım. mahallede adım çıkacak nerdeyse. alay konusu olmam an meselesi. hiçbiri umrumda değil... gel gör ki adam bana skime kadar yolun var diyo. kimden öğrenmişse artık.
tam bir yıkım. tam. hal böyle olunca ben de karşı tarafın canını yakmak istedim. klasik.
bfc: desene yolum baya bi kısa.
esasında bu bir ayar değil, ayar yemek için zemin hazırlamak resmen. çocuk kalkıp orada: "nerden biliyon yavrum çok mu karşı karşıya kaldın kendisiyle?" falan dese yerin dibine geçerim. ama yaşlar küçük olduğu için böyle skli soklu muhabbetlerde fazla malzememiz yok. onun bildiği bi cümle.. benim söylebildiğim bir cümle.. öyle yarıda kalabiliyor her şey.
o laftan sonra bir daha benle hiç konuşmadı kendisi. zaten iki ay sonra mı ne taşındılar. bir ara özür dilemeyi falan düşündüm ama... eyleme geçirmedim. serde gurur var azizim.
ayrıca sen haksızsın ibne. sen başlattın. mızıkçısın.
o değil de hala kime aşık olsam hep mızıkçılık yapar. hile yapar. sonra da sikime kadar yolun var der.
ironik.
not: mod abilerimden başlığı taşımalarını rica ediyorum. ben şeedemedim.
