bir oğulun yüzleşmesi en zor anı. hele ki ağlayan babanın sebebi çaresizlikse.
kendi adıma annemin ağlaması artık kanıksanmış bir durumdur. mutlu olur ağlar, üzülür ağlar, gurbete yollanan oğlunun arkasından ağlar, türkü dinler ağlar, çocuklarına, kocasına kızar ağlar, çiçeklerini sever ağlar, çocuğu mutludur ağlar, zeki müren dinler ağlar...
güneşin doğudan doğması gibi.
baba ise herdaim güçlü olmalıdır. çünkü ona böyle olması öğretilmiştir.
hatta bu topraklarda erkeğin ağlaması kadınsıdır, ayıplanacak birşeydir.
ama birgün birşey olur. aslında doğduğu andan beri çaresizdir, yalnız bu ortak bir kaderdir. etrafındaki herkesle aynı sahnede, aynı rolü paylaşmıştır hep ve lanetlemez çaresizliğini. aksine sahiplenir. öyle yapması öğretilmiştir yine. tamahkar ve sırdaştır. herkesin dahil olduğu ama yüksek sesle söylenilmeyen bir sırrın sırdaşı. ortak bir künyeye kazınmış ve lal kalması emredilmiş bir sır.
sınıfsal mahrem.
işte o gün, başka başka sahnelerdeki, başka başka rollerin insanları önünde sır açığa çıkarıverir kendini. üstelik oğul da yanındadır.
mahrem bozulmuştur. güneş batıdan doğuyordur oğul için, baba ağlıyordur.
