'bazen bir kuşun uçup gittiğine sevinirsin ama, bir süre sonra içinde tuhaf bir burukluk olur...'
güzel süslü bir kafesin içine hapsetmişsindir onu. baş ucunda, gözünün önünde durması için aslında dünyaları verirsin. öyle bir bağlanmıştır ki yüreğin o güzel kanatlara. durmadan kendini kandırırsın. sanki ne yapacak ki sensiz? aç kalır, susuz kalır, sensiz ölür sanırsın kurduğun mutlu hayallerin arasında.
kendi dilinde şarkılar söyler, belki derdini anlatıyordur dersin. ama dilini bilmiyorsun ki, bir türlü ne istediğini çözemezsin...
bir gün yüreğin daha fazla kaldırmaz bu yükün ağırlığını. 'bir çift yaralı kanadı hapseden bencil birisi' ne kadar korkunç bir günah! dünyada sadece kendi duyguların için yaşamak... mutlu etmiyordur bu seni.
açarsın kafesin kapısını. sen tedirgin, o şaşkın... içinde zor günler için sakladığın son bir güç ile aslında şevkat dolu olan ellerinle incitmeden onu dışarı çıkarırsın. sevinirsin onun adına, zamanı çoktan geçmiş olsa bile ilk başta yapman gereken şeyi çok geç olmadan yaptığın için.
