bir panayırın altında yapılmış mezarlığın, içine konulmuş gibiyim. rengârenk ışıklarla donatılmış bir panayır, altında karanlık bir mezarın içinde yatırılmışım. insanlar büyük bir kutlama içerisindeymişler gibi, hepsi kendinden geçmiş bir sarhoşlukla şarkılar söylüyorlar. ve benim varlığım kimseyi incitmiyor o mezarın içinde. ellerimi saçlarıma götürüyorum yoklar. bedenim, toprakla örtülmüş ve birkaç kara böcek, etlerimi bir yerlere taşıyorlar. bedenimin üzerinden etlerimin kopuşunu hissedebiliyorum.
kopan yerlerden dışarıya doğru taşan kemiklerime, toprağın soğukluğu doluyor. hissedebiliyorum. çığlık atmayı, yerimden kalkıp kaçmayı istiyorum. toprak üzerime o kadar yığılmış ki, sanki toprak artık vücudumun bir azası gibi her hareketimde daha fazla toprak yığılıyor üstüme. birilerinin gelmesini bekliyorum. birileri birazdan bu mezarlığın kapısını çalacak ve beni buradan çıkaracakmış gibi bir duygu. konuşmak istiyorum. dilimi ne zamandır kullanmadığımı anımsıyorum. ve sanki dilimi dişlerime dikmişler ve dişlerimi söküp atsam konuşacakmışım gibi. ellerimi dişlerimi sökmek için ağzıma götürüyorum. ellerim, sanki dipsiz bir kuyuya iner gibi, gittikçe daha derinlere iniyor. ne dilim, ne dişlerim, hiç biri yerinde yoklar.
ve ağzımın içinde o an bir şeylerin gezindiğini hissediyorum. onlarca kara fare. ama hepsi karınca boyunda. ve ağızlarına aldıkları et parçalarını bir yerlere taşıyorlar. delirmek istiyorum. kendimden geçmek istiyorum. ne delirmeyi, ne de kendimden geçmeyi becerebiliyorum. büyük bir korkuyla, bir çığlıkla uyanıyorum. uyanır uyanmaz gırtlağımda ki o fare kokusuna rastlıyorum. lavaboya koşup tam on beş dakika boyunca hiç durman kusuyorum. aynaya bakıyorum. gözlerimin altında ki morluklardan ürküyorum. bir silahım olsaydı şimdi diyorum. hiç acımazdım şimdi bu gözlerime. dolabımın alt gözünden bir haftadır gizlediğim şarabımı çıkarıyorum. birkaç bardak içiyorum. içtikçe, korkularımın parmak uçlarımdan akıp gittiğini hissediyorum.
