türlü araçlarla,* ve fikir üretemeyecek kadar monoton bir hayatla pasifize edilmiş yaşam şeklimizi; yaşayabilecek kadar kazanıyoruz.*
bize sürekli empoze edilmeye çalışılan, "sizin süper güçleriniz yoksa, birer hiçsiniz. ve gerçek şu ki hiç birinizin süper güçleri yok!" fikri altında gün geçtikçe daha çok büyüyen bir canavar halini alan kapital rejim her gün daha fazla ve daha fazla emmeye devam ediyor. gidişata tepki gösteren lakin bir zaman sonra -nedense- bilinmeyen sebeplerden ötürü susan kesimler, rejimden nasibini -belli ki- ceplerini doldurarak alıyor.
dünya bankası, her yıl açıkladığı yıllık büyüme raporlarında, genel olarak her ülke için benzer istatistikler ortaya koyuyor. bu istatistiklere göre; zenginler daha zengin, fakirler ise daha fakir oluyor. daha da üzücü olan ise devletlerin bu işte tetikleyici olmasıdır. öyle ki devlet tekelinde bulunan kurumları özelleştirerek ve gerekli denetimleri* sağlayamayarak durumu daha da körüklüyor. daha çok üretim, daha çok tüketim ve daha çok nema!
devletlerin öncelikli görevleri arasında olan; halkın refah düzeyini sağlamak ve halkın en iyi şartlarda yaşayabileceği bir ülke oluşturma amacı bir yana dursun; devletlerin, halklarının üzerinden kazanç sağlamak gibi bir anlayışa yöneldiğini görüyoruz. neredeyse bütün halklar da görülen sosyal çöküntü ve gelecek kaygısı bu durumu doğrular nitelikte bir saptamadır. buna halkın devlete olan güvenin zayıflığı da eklenebilir.
sosyal kargaşalara neden olmayacak şekilde ve zamana yayarak, devlet tarafından gerçekleştirilebilecek yaptırımlar bu durumun en sağlıklı çözümüdür. gerekirse devlet, halkının refahı için rejim değişikliğine dahi gitmelidir. devletin egemenliği dışında olabilecek, plansız ve kontrolsüz değişimler halkın daha büyük bir buhrana sürüklenmesine neden olacağı gibi iç savaşa kadar gidebilecek olan bir durumdur.
