hayat gerçek mi değil mi sorgular oldum. hayat gerçekse yaşadıklarım neydi peki? gerçek olan ne yaşadım ki ben? koskoca bir hiç(!) bu hayat, hayat değil artık. kanım akmıyor, damarlar tıkandı, ruhum bedenimden ayrıldı, kafam hiçbir şeye basmaz oldu, düşünemez, yazamaz oldum.
düşlerle yaşamak keyifli bir hal aldı bende. sen varsın düşlerimde daha ne olsun. sana dair düşler kuruyorum. seni düşledikçe gözlerimi açıyorum, yıldızlara bakmak için balkona koşuyorum. o kadar uzaksın ki bana yıldızlarda yaşadığını düşünüyorum. bu yüzden yıldızlara bakıyorum, yani sana(!) düşlerimde bile özlüyorum seni. adalet mi bu diyorum kendi kendime. evet adalet geçmişin acıları çıkmaya başladı benden. sen yoksun, tıpkı diğerlerinde benim olmadığım gibi(!) acılarla başbaşa kaldım bu hayatta. yeri gelmişken sahi hayat var mı ki?
düşlerimde kombine almışsın sanki. herkes değişiyor, senaryo değişiyor sen hep varsın(!) neden diyorum kendi kendime, neden sen değişmiyorusun düşlerimde de geri kalan şeyler değişiyor? misal;
sen geldin boynuma atladın, bense sımsıkı sardım seni kaçmayasın diye, sen yoktun ki kaçacaksın.
senle beraber uyuduk, sabah kalktım yanımda sen vardın. o an dünyanın en mutlu insanıydım ben. düşler mutlu eder oldu demiştik.
birazdan çıkıp sana geleceğim. sadece bir kere görmek ümidiyle. ümitler ümitte kaldı.
kafam estiğinde seninle konuşacağım. çılgınca şeylerden bahsedip seni delirtmeyi düşünüyordum, deliren ben oldum.
son sigaramı içiyorum şimdi. gecenin ortasındayız. hep ihtiyacım olduğum zaman bitti zaten bu melet.
'sigara yok, sen yok... düşlerle yine baş başayım. düşlerimi şekillendirecek duman yok. dumansız kaldık yine, tıpkı sensizken nefessiz kalmak gibi bu. nefes alıp hayatıma devam etmem için sen nasıl gerekiyorsan, düşler kurabilmek için de duman gerek'
yatağıma giriyorum şimdi. sana bakıyorum, hayata bakıyorum...
