bir vokalistin solo albümünden neler beklenir ? grupla olan albümlerine kıyasla sesini daha öne çıkarması vb.şeyler değil midir ?
warrel dane tam bu denileni yapmış işte. albümde yine bir nevermore havası var. o havanın kaybolmaması çok daha harika yapıyor albümü. hatta şöyle bir olayı var daha önce hiç nevermore dinlememiş birisine direkt nevermoredinletmek yerine bu albümü araya alışma aşaması olarak koyarsanız çok daha çabuk ısınır gruba.
albümün müziksel yapısına bakacak olursak daha az yorucu olduğunu görüyoruz. jeff'in o öküzler öküzü riffleri, soloları olmadan direkt olarak warrel'ın vokaline odaklanabiliyorum. sonuç olarak albüm "çoh iyi olmuş çohda güzel olmuş" diyorum efenim.
