lisedeyken koca 1500 kişilik okulda bir tek kişi ağlamıştı. o da bendim.
8:45'te ders bitiminde toplandık kürsünün önünde. o 20 dakika benim için geçmedi ağlamak geliyordu içimden ama ağlayamadım. arkamdan önümden sağımdan solumdan hep sesler geliyordu.
-sınava giricem ben ders çalışıyorum 9'da insak olmaz mıydı?
- yaa oğlum geçen gün o kızı ben orda gördüm.
-bitse de gitsek!!
bu yüzden ağlayamadım. o 20 dakika öylece sustum kaldım. dönüp kızamadım bile. bakamadım insanların yüzüne. onlara bakan gözlerimden utandım. daha sonra geldi çattı o vakit. gözlerimde yaş vardı ama yine de ağlayamadım. siren sesiyle beraber yaş aktı gözümden, bakarak ata'mın resmine 1 dakika öylece ağladım. istiklal marşı okunurken anladılar ağladığımı. sesim titredi burnum akmaya başladı ama yine de başım dik bayrağa söyledim ben marşımızı. bitti...
insanlar yine konuşmaya başladı. dünyadaki en mühim olaylarmış gibi hevesli hevesli anlatmaya. yakın dostlarım geldi sıvazladı sırtımı belki de yalandan! bir dakikalıkmış meğer herşey...
ama en çok koyan o gün müdür yardımcısının gelip 'noldu bişey mi oldu yavrum?' diye sorması oldu. 'ata'm öldü' dedim. 'daha ne olabilir?!'
