anne tarafından sıkça görüştüğümüz bir akrabamıza ziyaret gitmiştik akşamlardan bir akşam. evin iki kızı iki erkeği var ama yaşça en büyükleri bile benden küçük. neyse efendim ziyarete gidiyoruz ya pastalar börekler onlar bunlar şunlar derken hayvanlar gibi yedim. her girdinin bir çıktısı olacağını taaa ortaokulda öğretmişti fizik hocamız. artık yere oturuyorum baskı yapıyorum geri gitsin diye hayır olmaz burada olmasın başıma gelecekleri biliyorum çünkü. artık dayanılmayacak bir hal alınca da klozetin yolu göründü bana.
yaw arkadaş bir sıçtım yani sıçmışım ki böle bişey yok. south park ın bi bölümünde randy çok büyük bir sıçma eylemi gerçekleştiriyordu, elbette ki onun kadar olamadı maalesef * şimdi kendi evimizde de sık sık başımıza gelir biliyorum usuluyle sifonu çekerim gitmez itoğlu it biraz daha ilgi ister su ister bir kovayla hallederim. la arkadaş inanmazsınız belki 10 kere sifonu çektim, birde hep sifonun dolmasını bekledim eziyete bakarmısınız. anladım sifonla gitmeyeceğini evin kızlarından ufak olana söyledim "ehheee canım yaa kova var mı klozet tıkandı da eehhehe" kızın suratıma bakışını ömrüm boyunca unutmam, unutamam abi sanki klozetteki bok benmişim gibi baktı bağa.
nerden baksanız en az 6-7 kova da su döktüm artık annemi çağıracaktım ne bok yicem diye ki orospu çocuğunu son yolculuğuna uğurladım. bu arada hatırladım kızlardan büyük olanının nişanıydı başkaları da vardı evde. asla unutamam, o bakışı, sifonun ve kovanın dolmasını beklerken ki o endişeli düşünceler. böyle de enterasan bir zıçış anımdır sözlük. sevgilerimle.
