şu araba, bu araba diyemeyiz kanısındayım.
kişinin özel bir bağ kurduğu her nesneyle olabilitesi yüksek olan bir bağ sonucunda, o nesneyle iletişime geçtiğini düşünmesi olarak görüyorum.
gerçekten de cansız olarak gördüğümüz nesneler, kendilerinde bir kişilik varmışcasına, bizim için, maddesel boyutu aşan bir taraflarıyla, özel birer varlık olabiliyorlar.
uğur parası ile ya da annesinin yüzüğü ile konuşan insanlar tanıdım ben.
ona göre 1 dolarının ya da gümüş yüzüğünün bir ruhu var ve o ruh, ona yalnız olmadığını hissettiriyor.
yok böyle bir şey diyemezsiniz.
sadece sizin için yoktur.
işte bu yüzden herhangi sıradan bir arabanın, sahibi için ruhu olması muhtemeldir.
arabasıyla karısından fazla vakit geçiren, karısına hayatında birkez masaj yapmadığı halde, arabasını nerdeyse hergün ve saatlerce okşayan erkekler var yeryüzünde.
karşılıklı bir iletişim yoksa bu adam ne yapıyor sizce.
