caddebostan kültür merkezi'ne her gittiğimde çok oturmak istediğim ama oturmaktan utandığım koltuklardı.
hatta sırf masaj koltuğuna oturmak için en tehna olduğunu varsaydığım en geç seansa sinemaya gitmeyi bile düşündüm tek başıma.
ama olmadı , bu utancımı yenemedim. her gittiğimde oraya oturan cesaretli insanlara gıptayla baktım.
teyzeler ne kadar da mutlu oluyorlardı. belki gençler de rağbet gosterse popüler olurdu koltukcağızlar ama ; yok olmaz... bir de tam ben oturduğumda tanıdık manıdık çıkar... seyreyle rezilliği.
dün, annemle gittim sinemaya. insan annesinin yanında o kadar maskesiz dolaşabiliyor ki...
kazık gibi olmama bakmadan, tüm şımarıklığımla,
-anneee ben bunlara oturucam .
- otur , ben de şuraya oturiiim.
- yok sen de başımda dur , bır bır yap bana ben de istemsizce, anne zoruyla oturmuş havası yapıcam. sanki sen çok istemişsin de , deneme için beni, oturtmuşsun gibi hani.
- ?!%&!??'^%&
- tamam ya oraya oturalım.
yine mal mal gidip koltuklara oturdum. ama o da ne.. bir anda etraf boşalmaya başladı. fırsat bu fırsat, zaten annem de cesaretlendiriyor.
bir koşu gittim 1 TL'yi attım hemen...
tedirgindim, etrafı izliyordum. ama kimsenin beni umursadığı yoktu. bir anda sırtımda toplar dolaşmaya başladı. iç gıcıklayıcı bir durumdu.ben yine tedbiri elden bırakmadan anneme yeterince zırvalık yaparak koltuk masajını bitirdim. hoşuma gitmesine rağmen, aklımda olan tek şey ordan kalkmak olduğu için tadına varamadım.
