ilk zamanlar geçmez gibi gelir. Hayat başına yıkılır, yatarsın uyuyamazsın kalkınca zombi gibi olursun 48 saate kadar aç kalırsın da arkadaşların olum sen yemek yemedin mi diye zorla ağzına tıktığı pizzayla hayati fonksiyonlarının devam etmesini sağlarsın. hayattan keyif alamazsın gitmiştir , bitmiştir yaşama sevincin. ilk olması ve bu ilkin uzun sürmesi daha da zorlar seni dinlediğin (ismail yk dahil) bütün şarkılarda bir acı hissedersin kalbinde. 1 hafta üzerindeki kıyafetlerle yaşarsın. Arkadaşların zorla moral olsun diye dışarı çıkarır gezersin bir süre unuttum sanırsın ama kendinle baş başa kaldığın an yine başlar eziyet. Zor da olsa uyursun ama o zaman da kabuslarla uyanırsın. Ama geçer arkadaş! zaman hakikaten sadece bir gazete ismi değil ilk 2 3 ay bu dediklerim aynen vuku bulur ama sonra yavaş yavaş alışırsın. unutur musun? asla! ama yaran kabuk bağlamaya başlar . işte bu noktada senin davranışın çok önemlidir. kabuk bağlamaya çalışan yarayı ısrarla kaşırsan kanatırsın hiç kapanmaz. uğraşmayacaksın unutmasan da en azından kabuk bağlamasına müsaade edeceksin. tamamen unutmak pek mümkün olmayacak belki ama devamlı o ızdırabı yaşamaktansa ara ara vuracak kalbine o dayanılmaz acı. o zaman da hemen bir arkadaşının yanına git ki o nöbet geçene kadar yanlız kalmayasın. üzerinden 9 ay geçtikten sonra ben bunları diyebiliyorum. ama unuttum mu? hayır. sadece üzerini örttüm ve kimsenin açmasına müsade etmiyorum. Bir diğer tavsiye kendinizi ben gibi yapmayıp bir kaç ay sonra yeni birini bulursanız daha bile iyi olur belki şirinleri bile görebilirsiniz(bu nereden karıştı araya ulan çocukluğuma mı dönüyorum nedir). velhasılkelam önceleri çektiğiniz acı ebedi değildir yeter ki kabuk bağlamaya çalışan yarayı kanatmayınız.
