ucu yoktan sonu yoktan dedikleri bir ömürleri var ellerinde. şaşkınlar. zaten durduramadıkları zaman, akıp gidiyor ellerinden hızlıca. her yeni gün, o "yokluğa" bir adım daha yaklaşmak demek onlar için. madem, ömür geçiyor ve yokluğa gidiyorum, o halde bu dünyanın zevklerinden faydalabildiğim kadar faydalanmalıyım diyorlar. güçlüysem, ezer alırım, güçsüzsem, güçlenmek için her şeyi yaparım. başkalarının hakkını gaspetmiş olmak benim için bir anlam ifade etmiyor. çünki ömür bitiyor ve ben ne zaman öleceğimi bilmiyorum. azami zevki almalıyım, doymalıyım diyorlar. ve derin bir sessizlik bürüyor bedenlerini, ruhlarını sıkıyor bir şeyler yalnız kaldıklarında. çıldırıyorlar derinlerinde zihinlerinin. ve kaçıyorlar oradan uzaklaşıyorlar bilmedikleri yerlere. karanlıktan kaçıyorlar karanlığın bağrına doğru. günde beş kez okunan ezanları duymak, ömürlerinden ömür götürüyor. yatarken, tek düşünebildikleri hemen ardından gelen sabah, daha ilerisini düşünemiyorlar, düşünse göğsü daralıyor, çünki yokluğa yakın bir zamanı düşünüyorlar. deliler gibi çalışıyorum, para kazanıyorum, yiyorum, içiyorum, aşık oluyorum, kariyer yapıyorum... koskocaman bir "niçin?" sorusu. dedikleri tek şey, dünya var başka yok. yani yüzyıllardır insanlar doğdular ve öldüler, hiç bir amaçları yoktu. ellerinde bir ömür vardı ve öylece harcadılar. sonunda öldüler. ve yenileri doğdu. onlarda bir hayat yaşadılar ve öldüler. işte bu kısır döngüdür hayat onlar için.
bir arının amacı bal yapmak mıdır yoksa çiçeklerde seyahat edip durmak mı başıboş?
