senden sonra da sevdim. senden çok daha iyi insanları. üzmedi hiçbiri. senin üzdüğün kadar... sevmedim hiçbirini seni sevdiğim kadar. o kadar tutkulu, çıldırasıya, kararmış gözlerle... değer verdim elbette. ama bencildim hep. düşünmedim kimseyi kendimi düşündüğüm kadar. düşünmedim hangi duygum gerçek hangi tavrım yapmacık diye. üzdüm hepsini. zorladım olmayacak ilişkileri senden önce olduğu gibi. sende olduğu gibi. tek ortak yan buydu belki de diğerleriyle.
inandım başkalarına da, inandığımı sanarak. inandırdım başkalarını da yanılarak, aldatarak. seviyorum dedim sevdiğimi zannederek, seviyorum dediler inandığımı düşünerek. bir süre sonra hissiyatım terk etti beni. egolarım ve hırsım galip geldi. belki de savaş yoktu, meydanı boş buldular.
ve sen yıllar sonra bir gece, tam da bir başka ayrılığın dayanılmaz hafifliğini yaşadığım o gecelerden birinde, tam 5 yıl sonra aradın beni. sen aradığında fark ettim eksikliğimi. soktuğun hançerin kalbimi nasıl parçaladığını hatırladım. neden başkalarının o kadar acıtamadığını anladım. acıyacak bir kalbim olmadığını... acıyı özlediğimi, canım acıyor diyerek kendimi nasıl kandırdığımı... belki de umdum, hep bekledim senin kadar kim yakacak canımı diye. kimseler eline su dökemedi merak etme. neler geldi başıma bir bilsen...
sen de sevmemişsin kimseyi beni sevdiğin kadar. öyle tutkuyla öpmemişsin kimseyi. yukarıda yazdıklarımı sana söylemedim telefonda.
ertesi gün tekrar aradığında saçmaladın ya hani. aynı rezilliğin, manasız şımarıklığın, ezikliğinin vermiş olduğu sahte kendini beğenmişliğin ve o söylediğin ipe sapa gelmez şey. başka biri duysa o lafı ilk uçakla yanına gelirdi, ama ben eski başka biri değilim. iyi ki söylememişim hiçbir şey. sen de diğerleriyle aynı yerdesin şimdi. yok hükmündesin artık. ve teşekkür ederim sana. nasıl parçalamışsan kalbimi, en kötüsü bile üzemiyor senin gibi.
