belki birgün geleceksin lakin vakit geçmiş olacak
gönül hicran şarabından yudum yudum içmiş olacak
güzel de olsa inanmam artık seni gözlerine, bahar bitmiş olacak
gönül hicran şarabından yudum yudum içmiş olacak
gözüme dizime duruyor senli günlerin hayali. burası istanbul, başka şehirlere benzemez uzak kentin kızı. bu şehirde acı çeken insanın rakısı daha bir acı, mezesi daha bir az, gözleri daha bir başka dolar. biri dolar, biri boşalır kadehlerin geceler boyu seni düşünmek yerine, sensizliğe alışırken. hicaz makamından başlıyorum ağlamaya, ciğerimin yetmediği ney'im ile taksimliyorum sensizliği. yetmiyor ciğerim, dermanı kalmadı üflemeye. biliyorum kızıyorsun ama sigarayı 2 pakete çıkardım yine. biri sönüyor, biri yanıyor parmaklarımın.
insan nasıl oluyor da bir kelime karşısında bu kadar aciz kalabiliyor? " sensizlik " ; senin olmayışın, senin gelmeyişin, senin hiçbir zaman gelmeyecek olman, senin hiçbir zaman bana sarılamayacak olman. ve daha binlercesi.
ne senden, ne rakıdan, ne sigaradan ne de türk sanat müziğinden vazgeçebildim. ben sadece seni istedim, ama gel demedim. gelmeyecektin çünkü, her ne kadar gelmek istesen de gelemeyecektin. gelsen de, eskisi gibi bakmayacaktın gözlerime, eskisi gibi hissetmeyecektin ellerimi.
yine bir sigara daha yaktım.
dopdolu kül tablasında sigarayı koyacak yer arıyorum. odam leş gibi, ben paspal, saçım sakalım birbirine karışmış bir vaziyette hala bir şeyleri umut ederek yaşıyorum. doktor hep diyor, yaşın genç bırakabilirsin diye. tamam diyorum, hastaneden çıkıyorum ve bir tane daha yakıyorum. zevkten içtiğim söylenemez, dert hiç değil, acı desen bir nebze. hafifletmiyor ki meret, ha hafifletse günde 5 pakete kadar çıkarırım, ama olmuyor.
ne yapsam, ne etsem bir türlü başaramıyorum sensizliği.
sen her ne kadar artık umut yok, boş ver beni desen de yapamıyorum.
