böyle olsa ya la, hayat diye birini oturtsak karşımıza, dayasak yüzüne karanlık odada par 64'ü, konuş amına koduğumun evladı desek?
ama öyle olmuyor işte, olsaydı keşke...
her an, her saniye, her yerde, her şekilde yakalayabilir seni bu sorular, birbirine bağlı milyon halkadan oluşan, uzun ve paslı bir zincir...
tutmaya gör bir halkasını, dayanamaz çekersin kendine, varır dünyayı birkaç kez turlarsın da, bulamazsın ucunu ve boğazında daralan bir düğüm hissettiğinde, gözlerin yuvasından fırlayıp çıktığında anlarsın, aslında kendi tasmanı tuttuğunu.
tüm nüanslar ölümcül önem ihtiva eden birer gerçeğe dönüşür ve tüm elzem kaygıların bir anda basitleşip hiçleşir, sonra tam tersi olur, sonra yine tersi... biteviye devr-i daim içinde bağıra çağıra ölürsün.
hayatı sorgulamakmış... yok öyle bir şey, kendini tahtaya kaldırıp sözlü yoklama yapmaktan başka bir şey değildir hayatı sorgulamak dediğin.
ve şu gördüğün insanların tamamı, kendi kanaat notlarıyla geçen/geçinen çalışkan ve tembeller bütünü, sen de onlardan birisin ve korkma ölmezsin, zira ben hiç görmedim birini ki, kendine yüz verip kurtarmasın götünü...
