affınıza sığınıyorum.
siz kimsiniz?
türk topraklarında, binlerce insanın kanının bütün coğrafyayı suladığı bu topraklarda, üstelik hala aynı ruh millette varken, üstelik bunu herkes bilirken, üstelik atatürk gibi bir liderin evlatlarıyken biz, siz kim oluyorsunuz da haftada 2 kere, o kurşunlar arasında bir an bile tereddüt etmeden, canını ortaya koyup bu ülkeyi savunan, ''savaşmanın değil, ölmenin'' emredildiği binler'i, çocuklarımız, gençlerimiz, milletimizin anmasını, üstelik bunu, bu millet, her defasına övgüyle, her defasında sevinçle, her defasında sıkılmadan, her defasına minnetle yaparken, kaldırma cürretini gösterebiliyorsunuz?
siz kimsiniz ki, üç-beş çapulcu bir araya gelip bu ülkede yıllardır süregelen gelenekleri, halkın, atası için severek, can-ı gönülden yaptığı bazı şeyleri, sırf amaç edindiğiniz şeye ters düşüyorlar diye kaldırabiliyorsunuz?
siz ne biçim insanlarsınız yahu?
10 kasımlarda hiç mi ağlamıyorsunuz? 29 ekimde, 30 ağustosta hiç mi sevinç gözyaşı dökmüyorsunuz? ''istiklal marşları kaldırılacak'' lafı ağzınızdan dökülürken, hiç mi o binlerce insanın ahından korkmuyorsunuz? hiç mi saygınız yok tarihe, hiç mi saygınız yok bu ülkeyi kanla sulayan, yokluk, sefaletin içindeki bir toprak parçasını dünya devletlerinden öne çıkan biri haline getiren adamlara?
ha eğer diyorsanız ki evet, biz buyuz, türk tarihini de, milli değerlerimizi de hiçe sayıp bunu yapacağız, kaldıracağız istiklal marşını, o zaman okumayın bunları.
ama yüreği taşlaşmamış, bu ülkenin tarihini, bu ülke insanının fedakarlığını bilen, bir ''türk'' olabilmiş, gerçekten bir türk gibi düşünebilen milyonlarca insan, yapmayın, etmeyin.
istiklal marşının, andımızın kaldırılmasına göz yummayın. bilin ki o marş 10 kıtadan, haftada 20 dakika ayrılıp, artık bir zorunluluk haline gelmiş bir şiirden çok, ama çok daha fazlası.
düşünün, biraz daha düşünün:
ne mutlu, türk'üm diyene!
