anaokuluna 2 yaşımda başladım. gerçi o yaşta kreş oluyor ismi sanırım. her neyse ben 2 yaşındayken herkes 3 yaşındaymış o okulda. haliyle çoğu çocuk bir şeyleri daha çok öğrenmiş oluyor. örneğin ben çişimi söylemezmişim tuvaletten korkarmışım, beze yapmaya alışmışım. ama kreşe başlayınca çocuklardan göre göre alışmışım tuvalete. anaokulunda bir annemiz vardı ki dünyanın en iyi insanlarındandı benim için. gül anne.. kendi annem sorarmış: "oğlum en çok kimi seviyorsun?", benim cevabım "gül annem" olurmuş. annem işten izinli olduğunda oğlum gitme bu gün okula dermiş ben sabahın köründe kendim uyanırmışım gitmek için. sağolsun gül annem de beni çok severdi. o kadar severdi ki torunum olursa adını mert koyacağım demişti. tabi anaokulu bitti ilkokul ortaokul derken ben gül anneyi ziyarete gittim bir gün. yanlış hatırlamıyorsam ortaokulun sonlarıydı. gül annemin elini öptüm sarıldık derken arkadan küçük bir çocuk geldi. gül anne hemen gülümsedi ve tanıştırdı: "bak mert bu da benim torunum mert..".
çıkar çıkmaz gözyaşlarımı serbest bıraktım.. hiç bu kadar duygulanmamıştım.
